De Kroniekschrijver (II)

“Koninckx, de grootvader van mijn voorganger…” 

prevelde Franciscus tussen zijn lippen, alsof hij een gebed zei en enkel God er was om dat te horen. Hoe troebel waren de tijden geweest, hoe anders was het toen, nu ruim een eeuw geleden? Ook al leek de rust weer gekeerd, de oorlog had gaten geslagen die met steen noch kalk konden worden gevuld. Nogmaals dopte hij zijn penpunt in de inktpot: 

“door de troubele Oorlogstyden en gemeyne sterfte zyn
de rechte, gefondeerde redenen niet te vinden, 
in welken tyd eene secrete plaetse is verborgen gebleven
door de subite dood van den heer Pastoor en Koster,
waer in was liggende den rooden zyden Draed
die de breede en lengde dezer Kerk omliep,
gelyk is gezeyd in de historie der voorzeyde Kerk.” 

Koninckx en pastoor Sambeeck stierven bij het verlaten van de kerk in de avond van 8 juni 1635. Een woeste Geus doorboorde hun hart. Ze zegen neer daar onderaan in de Dieperik, tussen kerkpad en bron. 

Een woeste meute Geuzen stormde gelijk hongerige wolven de kerk binnen, maar veel van waarde konden ze niet vinden. Daarom richtten ze hun bloeddorst en hun woede op de rest van het dorp. Ze vermoordden vrouw en kind. Langs de Heerweg staken ze huis en hoeve in brand. 

Op 9 juni draalde de hulpeloze Blanche door de zwart geblakerde puinen van De Wildeman, in de hoop daar haar Jan te vinden. Maar nimmer zou ze zijn zachte handen op haar ontblote boezem nog voelen. 

Vellera vix ovibus nunc restant,
Impius hostis,
Innocuas nimium sepe totondit oves
Si Thenas forsan veniatis, credite Galli,
Velleris expertis Invenietis oves Iuxta
dicta Vellera

(Gewetenloze vijand,
nu rest de schapen nog slechts hun wol.
Te vaak werden onschuldige schapen geschoren.
Maar Galliërs, indien gij terug moest komen,
denk eraan dat de schapen hun huid ditmaal
duurder zullen verkopen.)   

Lees hoofdstuk 10