Wulmersum-kermis

De jaarlijkse kermis aldaar, in de schone maand mei, was voor de jonge mannen van Hakendover een niet te missen gebeurtenis. In een grote groep trokken zij er naartoe, na vooraf één man met de geldelijke aangelegenheden te hebben belast. Profiteurs en zakkenrollers werden geweerd. In handen van de "schatbewaarder" moest ieder op voorhand zijn bijdrage deponeren. Er werd gevierd tot alles "op" was. Overschot heb ik nooit geweten! Maar met de waard een loopje nemen werd niet als een zware misdaad beschouwd. Amper was de laatste kermisganger binnen of het werd een hels geroep van: "Bier-Bier! Of we gaan op een ander!" De arme waard deed zijn uiterste best, maar door het geroep en getier verloor de man alle besef van het aantal pinten dat hij reeds had besteld. Zij die het eerst bediend werden, zorgden er voor hun pint weg te moffelen om dan opnieuw het koor der deugnieten te versterken. En als dan eindelijk iedereen bediend was en de man vroeg: "Met hoeveel zijn jullie?", werd hem geantwoord: "Wel telt ze! We zijn hier allemaal!"

Bij het verlaten van de herberg was de waard de troep gevolgd. Maar één van de bende had dat opgemerkt en riep: "Dooreen lopen, jongens, dooreen lopen. Hij is aan "'t tellen!" De arme man heeft nooit juist geweten hoeveel pinten hij getapt heeft en hoeveel klanten hij bediende. Wel maakte hij de spijtige bedenking: dat die van Hakendover schelmen zijn. En hij had nog gelijk ook!

Alhoewel Wulmersum en Hakendover één en hetzelfde dorp uitmaken, is er toch een zeker verschil in mentaliteit. Naar mijn gevoel zijn de mensen van Wulmersum serieuzer (op enkele uitzonderingen na) dan die van Hakendover. Het gezegde dat de beste parochianen het kortst bij de kerk wonen, is niet altijd waar.

In ieder geval: kermis is kermis en dat moet gevierd worden. Over dat punt geen discussie! Evenals in Hakendover ter gelegenheid van Paasmaandag de bestaande cafés niet vol- stonden om al de dorstigen te laven en er gelegenheidscafés hun deuren openden om een frankske bij te verdienen, was ook op het erf van Dolf van Lammekes een danstent opgericht. Zo waren alle voorwaarden om er eens een ferme kermis van te maken vervuld.

De ruime keuken bij Dolf van Lammekes was de zoete inval van de "bende van Hakendover". Ik was er toen niet bij maar dat neemt niet weg dat ik bij het vernemen van de opvoering eens hartelijk gelachen heb. In die keuken stond een "moule" of een houten bak waarin het deeg werd klaargemaakt voor- aleer het onder de vorm van brood in de oven werd geschoven. Diezelfde moule deed dienst als tafel. Het volstond een uit ver- schillende planken aaneengenageld blad over de bak te schui- ven. Zo eenvoudig was dat. Als Dolf zelf eerder langs de ma- gere kant was, dan was zijn wederhelft net het tegenover- gestelde. En het was juist dat goede mens dat aanleiding gaf tot de ganse vertoning.

Eén van "die van Hakendover" vroeg of zij ter gelegenheid van Wulmersumkermis vlaaien had gebakken en of er geen stukske afkon.

"Nieje joenges, geile zet be te veulen. Da kan ni!"

Maar ze lieten haar niet gerust en ten slotte - om van het gezaag af te zijn - besloot ze dan toch maar een taart uit de kelder boven te halen. Nauwelijks was de vrouw de keldertrap afgedaald of iemand schoof de grendel toe zodat het brave mens opgesloten zat. Zij begon te jammeren en te roepen, maar niemand scheen haar te horen. Totdat tenslotte Dolf zelf ten tonele verscheen. Hij maakte zich danig kwaad, maar dat kon allemaal niet helpen. Met vereende krachten werd Dolf vastgepakt, in de moule geduwd en het deksel toegeschoven. Alsof dat nog niet genoeg was, ging er nog iemand op het deksel staan en begon een liedje te zingen dat onmiddellijk door al de anderen werd overgenomen. Hoe lang Dolf in zijn moule heeft gelegen is moeilijk te bepalen. Toen men hem ten slotte bevrijdde, was er van "die van Hakendover" geen mens meer te bespeuren.

Servaes Kinnart