B.J.B. Afdeling: HAKENDOVER 

Ik houd van mijn dorp

Op een der heuvels van Brabant, ten Zuiden van Tienen ligt het klein maar mij zo dierbaar dorpje Hakendover, Al is het niet groot van oppervlakte en telt het maar ongeveer 1200 inwoners, toch is het voor mij de mooiste parel aan Brabants kroon, die ik voor niets of voor niemand ter wereld zou willen ruilen. Het is de plaats waar ik geboren ben, waar mijn voorouders hebben geleefd en gestorven zijn, 't is daar op dat stukje grond dat ik mij thuis voel, het is er zo rustig en kalm, geen woelig stadslawaai, geen dampende fabriekschouwen, geen knarsende remmen van locomotieven, niets van dat alles! Met volle teugen kan men er de gezonde buitenlucht inademen terwijl men wandelt over het heuvelend landschap. 

Hoog bezijden holle straatwegen liggen de velden vet van de klei. Machtig en groots verheft zich midden het dorp het grijze stoere gebouw ven de eeuwenoude St. Salvatorkerk, het enige dat Hakendover aan merkwaardigs te bieden heeft. Maar zij is dan ook het hart en de geest van ons dorp. Zegenend strekt het kruis op haar toren zijn armen uit over onze landouwen. 

Van ver over de grenzen stromen de bedevaarders naar haar toe om Gods zegen af te smeken over hun vee en hun veldvruchten. Monter en betrouwvol nemen ze deel aan de enige weergaloze paardenprocessie waarbij het Godsbeeld in triomf gedragen wordt over de akkers waar het jonge graangewas meedogenloos door mens en dier vertrapt wordt doch zonder enige schade bij de oogst. Roerend is het ogenblik als boven die duizendkoppige menigte, die alle dialecten spreken, de zegen gegeven wordt met het Allerheiligste. 

Na deze plechtigheid vertrekken onze boeren, die uit alle gewesten toegestroomd waren, doch niet zonder een beetje Hakendoverse aarde, of een weinig water van de bron, maar vooral niet zonder Gods zegen want het is toch Hijzelf die hen uitnodigt. De Zaligmaker heeft als dertiende werkman meegeholpen aan het bouwen zijner kerk. Zo is mij dorpje alhoewel klein doch alom bekend en vurig bemind door zijn inwoners. Men beseft pas hoe goed het er is wanneer men een tijdje elders heeft doorgebracht, 

Telkens ik dan bij mijn terugkomst van in de verte mijn trotse toren zie, dan is het of hij mij wenkt, en kan ik niet nalaten bij mijzelve te denken "Mijn oudershuis, mijn geboortedorp wat ligt ge mij nauw aan het hart". En samen met de schrijver zal ik blijven herhalen "dorpje mijn dorpje al ben je maar klein ik zal steeds van je houden mijn dierbaar klein oord."

ROGGEN Henriette
Kerkstraat, 71
HAKENDOVER.