De Dertiende Dag

Hendrik sliep niet meer en zijn vrouw maakte zich ongerust. Ze wou hem weer wat rust schenken, nu ze hun eerste kind droeg in haar schoot. Maar Hendrik liep ongedurig rond. Het was de avond van de zevende dag toen Hendrik de deur van de hut opengooide. Blanca keek hem geschrokken aan. De sneeuw van een late storm stoof naar binnen. 

Wat heb je daar, zei ze.
Ik zag mannen rond de kerk,
stamelde hij. Twaalf mannen…
ik kon hun gezichten niet zien,
maar ik vertrouwde het niet.
Ik verstop het hier nu,
onder de houten plaat van de bedstee. 

Hendrik leek de rust weer te vinden en de komende paar nachten sliep hij voor het eerst in tijden. Ook Bianca, zijn vrouw, voelde de weergekeerde rust en kroop dicht tegen hem aan. Ze hadden nog gelachen die avond, omdat hij met zijn tere handen twee kleine voetjes had gevoeld in Bianca’s schoot. 

Op de dertiende dag draalde de hulpeloze Bianca door de zwart geblakerde puinen van hun huis, in de hoop daar haar Hendrik te vinden. Maar nimmer zou ze zijn zachte handen op haar ontblote schoot nog voelen. Buiten lag wat nog restte van hun hebben en houden. Argeloos voor al de 31 gloeiende sintels en het leed om haar heen, pikte een duif een korrel tarwe weg. 

“Daernae worden dese voorscrevenne heilighe reliquien, als den sidene draet ende briefken metten guldenen letteren ende des ghelijc dat daer uuten hemel neder comen was, met groter werdicheit in deser heiligher kerken gheleet in een bequaem stat. Op een tijt ghevielt, dat die coster deser heiligher reliquien inder kerken niet wel tevreden en was. Ende droechse in syn huus, slutende die voorscreven reliquien in enen beslotenen com, daer hier in wel tevreden was. Daernae quam een ongheval over des costers huys, als dat huys ontstac ende verbeerde datter in was ende oec desen voorscrevennen com metten heilighen reliquien, als dat menter niet af vinden mochte.”