Onmens

Weet ge wie de echte extremisten zijn?

Hij herhaalde het een paar keer vanaf zijn zitplaats daar op de houten bank tegen de muur van ons stamcafé.

De groenen. Dat zijn de echte extremisten.

Iedereen laat het hem zeggen. Het heeft ook weinig zin om er tegen in te gaan. Een deel van de aanwezigen knikt instemmend.

De woorden legden wat knopen in mijn oren en ik wist niet goed wat er mee te doen om ze te ontrafelen. Het was toogpraat, ook al zat enkel ik daar aan de toog en hij op het bankje tegen de muur.

Het was hetzelfde soort toogpraat dat de wandelgangen van Facebook vult onder de dagelijkse stortvloed van nieuwsberichten met pakkende titels waar mensen niet op verder klikken. Maar hier, vanaf de toog, kan je de gemoederen nog bedaren.

Schenk er nog ene. Geef hem daar ook ene.

Het is toch waar he? Wie verplicht de mensen om al die rommel van isolatie in hun huizen te steken? En wie steekt daar zijn zakken mee vol? Ze zullen de mensen maar verplichten. Mazout mag niet meer, aardgas is niet meer te betalen en dan moet iedereen van die miserie van warmtepompen in zijn huis laten steken. Wat kost dat allemaal niet, die isolatie? Maar daar staan ze niet bij stil.

Die vuil groen mannen.

Dat zijn de extremisten.

Hij neemt nog eens een slok van zijn Rochefort of Duvel of wat daar op dat moment voor hem staat.

Op mijn werk zit ander volk. Daar zit ik tussen datzelfde groene volk dat ofwel met een elektrische wagen van Tesla naar het werk rijdt ofwel met een bakfiets of andere fiets. Tesla, dat is dat bedrijf van die man Musk die nu open en bloot een president steunt die weer de steenkoolmijnen wil openen.

Mijn collega’s. Die mensen willen al fietsend de wereld redden van de ondergang. Ik durf al lang niet meer luidop te zeggen dat ik daar elke dag kom met een oeroude aftandse dieselwagen met meer dan 405000 km op de teller. Zo’n oude wagen is niet duurzaam, zo blijkt, want als ik naar de kilometerteller kijk, reed ik al bijna tien keer rond de aarde met dat ding.

De wereld draait door. De wereld draait gewoon door. Met extremisten en er zonder. Met groene mannen en er zonder.

Ik lig niet altijd wakker van het klimaat. Er zijn andere zaken om van wakker te liggen met elke dag de dreiging van oorlog. Met al dat soort profiteurs dat ieder van ons dagdagelijks tegenkomt in het dagdagelijkse leven. Met al die klagende en zeurende mensen op facebook. Met al die mensen met steeds langere tenen. We zullen het nodig hebben, lange tenen, want hoe langer hoe meer moet je op je tenen lopen om door het leven te raken, elke dag opnieuw. Met al die bedrijven waaraan we altijd wat verschuldigd zijn en verder onzichtbaar en onbereikbaar op de achtergrond achter lagen en schillen van telefoontoetsen of weinig begripvolle chatbots. Ik weet niet wat je bedoelt? Kan je je vraag nog eens herhalen? Druk één voor Nederlands en twee voor Frans. Momenteel zijn alle lijnen in gesprek. Als u wilt, bellen we u later op. Toets uw nummer in. Uw rijksregisternummer, uw telefoonnummer, uw rekeningnummer, uw GPS-coördinaten. Mag de browser uw locatiegegevens opvragen? It's me. Ik ben het. Ben je een robot? Duid alle fietsen aan op de foto. Duid alle bruggen en verkeerslichten aan. 

Ja, zeg ik maar. Akkoord. Alle cookies aanvaarden. Zoals we vroeger met zijn allen amen zeiden, na elk weesgegroet.

Als vroeger thuis iets mis liep, dan kwam Berke of Maurice of Rik. Die hadden weinig schooluren achter de rug. En voor een paar glazen jenever plakte Willy wel tegels tegen uw muur. Ons tante waste plastieken diepvrieszakjes af voor hergebruik. Van achter in het oude bakhuis vrijwaarde onze pa zijn hamers en nagels van roest in een versleten diepvriezer. 

Het is niet te geloven hoeveel volk er voor het Vlaams Belang heeft gestemd. Het is niet te geloven hoeveel mensen voor Trump hebben gestemd. Waar is die Amerikanen hun verstand naartoe?

Aan de toog hoor ik iemand zeggen dat er toch wel wat grondig fout moet hebben gezeten daar in Amerika, dat de mensen allemaal voor Trump hebben gekozen.

Laat het hem maar eens proberen.

Mijn opmerking dat ze dat in Duitsland in de jaren 30 ook vonden, dat er iets grondig fout zat, en ze het maar eens moesten proberen met Hitler… daar kreeg ik weinig bijval mee. Zo’n uitspraken kan ik beter sparen voor op het werk.

Elke dag balanceer ik tussen de gewone man met zijn desillusies en angst voor al dat groen geweld én de hooggeschoolde collega die zich heeft voorgenomen met duurzaamheid en fiets en insektenhamburgers de wereld te redden. Het is niet de fout van de ene of de andere. Het is onbegrip dat alles uit balans brengt. Het is een wij en zij en ik zit er midden tussen in.

Die groen en die rooi. Het is allemaal één pot nat. Eigen Belang. Dat is het.

Voor de rooi? Daar stemde vroeger de gewone man voor. Nu de hooggeschoolde stedeling. Dat denk ik, zo heel stil in mijn eigen. We zijn allemaal de draad kwijt en de weg naar het midden. Het lijkt alsof we niet meer overeenkomen. Onbegrip.

De jonge mensen met een dik diploma blijven in de grote steden plakken. Daar regelen ze de regels voor al die anderen die ze nooit zien en nimmer voelen. Ze eten vers eten van onbekende boeren. Eten, dat in kartonnen dozen wordt aangevoerd door onderbetaalde sukkelaars uit onbekende landen en velden. Van waar het komt, dat weet niemand. De camionetten met kartonnen dozen stouwen onze wegen vol en trekken files op onze wegen zoals de betonijzers in de vloerplaten van goed geïsoleerde huizen.

Weet ge wie de extremisten zij? Ik weet het niet. Ik weet het niet meer. Het is moeilijk om in het midden te staan en uw evenwicht te houden als alles voortdurend uit balans is.

Ik zie ons vader nog met zijn oude bascule. Hij haalt uit een oude plastieken doos gewichtjes en brengt alles met veel geduld in evenwicht. Het gaat, zo zie ik, als ge veel geduld hebt en de tijd neemt om alles in evenwicht te brengen. Het gaat. Maar soms is alles weer uit balans.