In illo tempore

Servaes Kinnart

In de tijd van toen, zo begonnen en beginnen nog steeds de meeste verhalen, die op lange winteravonden rond de warme Leuvense stoof verteld werden. Herinneringen, en wie heeft er geen, sluipen onze gedachten binnen en toveren voor onze geest de gezichten van lang verdwenen mensen, die onze vrienden waren en samen met ons lief en leed deelden. Weet ge het nog! De reactie op die vraag verraadt meer dan woor- den, dat ze er inderdaad bij waren. De jongeren leerden hoe de ouderen zich in hun tijd amuseerden, wel lachten, maar nooit iemand moedwillig kwaad deden. Zo d'ouden zongen, zo piepen de jongen...

's Zondags, na de hoogmis, was het de gewoonte dat te Lookes de vechthanen geprobeerd werden (met botte sporen aan), die in een nabije toekomst voor echt slag moesten leveren. Wij, de jongeren, moesten op onze knieën voor het perk zitten, zodat de ouderen over ons heen konden kijken.

Op onze oude thuis, een lemen pachthoeve, liep ook een vechthaan. Mijn twee neven, die in de geburen woonden, beweerden dat hun 'gewone haan' beter was dan de onze. Dat was olie op het vuur en zeker en vast niet waar. Dat zou be- wezen worden. Op zekere dag, het was oogst, moest ik op het huis letten, want alle anderen waren naar het veld.

In een aardappelzak had ik onze haan ingepakt, had eens links en rechts gekeken om te zien of de kust veilig was en hem in de ledige paardenstal van mijn nonkel Jan losgelaten. Mijn twee neven moesten hun haan dan ook in die stal deponeren. Alleen het onderste deel van de staldeur werd gesloten, zodat er nog altijd licht binnen kon. Nauwelijks waren de hanen vrij, of ze vlogen als razenden tegen mekaar op. Ik heb toen in alle stilte in mijn eigen gebeden. En ja hoor! Het duurde niet lang of de haan van mijn kozijns rende tussen onze benen door om zich uit de voeten te maken en verloor.

Wel, ge moogt mich geleujeve of ni, dat es ieën van de schoenste dage van me leëjeve geweëst. Onze haan was de beste!